Inhoud:
Er zijn van die momenten waarop je
bestaan rafelt, alsof er aan een los draadje wordt getrokken. De
naald begeeft het en héél langzaam - in het begin merk je er maar
weinig van - verandert er iets. Bij Grace Lawson begon het bij de
fotozaak.
Wanneer Grace de foto's van een familie-uitje ophaalt zit er één
foto bij die niet thuishoort op het rolletje, een foto van
minstens twintig jaar geleden. Er staan vijf jonge mensen op: vier
onbekenden en een die opvallend veel op haar man Jack lijkt. Als
Jack de foto ziet ontkent hij dat hij het is. Maar later die avond
rijdt hij zonder iets te zeggen weg en neemt de foto mee. Grace
weet niet waarom hij is weggegaan en of hij ooit nog terug zal
komen. Met de dag gaat ze meer twijfelen aan zichzelf, aan haar
huwelijk en aan Jack. Als snel komt ze erachter dat ook anderen op
zoek naar haar man en de foto. Een daarvan is een meedogenloze
moordenaar die niet zal opgeven voordat hij zijn prooi gevonden
heeft. Als blijkt dat de politie haar niet kan helpen, moet Grace
in haar eigen, zorgvuldig weggestopte, verleden graven om de
waarheid te ontdekken, waardoor ze Jack zal vinden en hun leven
kan redden.
Recensie:
Een opname met een te lage resolutie.
Grace en Jack Lawson zijn gelukkig getrouwd en hebben twee
kinderen. Hun geluk wordt echter verstoord als Grace foto's
ophaalt en tussen de gezinskiekjes een vreemde oude opname
vindt. Op de afbeelding staan 5 mensen waarvan ze in één haar
man Jack meent te herkennen. Als ze de bewuste foto later die
avond aan Jack laat zien, ontkent hij op de afdruk te staan maar
niet lang daarna gaat hij weg, met de foto, zonder iets te
zeggen.
Als hij de volgende morgen nog niet terug is, doet Grace
aangifte bij de politie maar omdat er geen bewijs is van een
misdaad doet die verder niks. Daarop besluit Grace zelf op
onderzoek uit te gaan maar stuit daarbij op een muur van
stilzwijgen.
Wat heeft die groepsfoto van vroeger te maken met haar eigen
ongeval uit een ver verleden?
Ik had bij Momentopname
de indruk dat Coben niet helemaal gefocust was. Het boek leest
op zich makkelijk weg maar mist de scherpte van zijn eerdere
werk. Ik kreeg het idee dat hij tijdens het schrijven nogal met
zijn kinderen bezig was want Grace wordt geregeld overspoeld
door moederlijke gevoelens. Het plot lijkt op een compositiefoto
waarbij het de bedoeling is om origineel en verrassend te zijn
maar het tegengestelde wordt bereikt. Het komt juist gemaakt en
geforceerd over.
Momentopname is een doorsnee kiekje geworden met
te weinig pixels.
© RtH 22-10-2007
|
