|
Inhoud: Eén, twee, acht. Dat zijn de getallen van
ontbinding. Dat is de verhouding waarin alle organismen rotten. In
lucht, in water, in aarde. Het is een eenvoudige formule, en een
onontkoombare waarheid. Hoe diep ze ook begraven liggen, de doden
kunnen hun aanwezigheid toch aangeven. Niets blijft voor altijd
verborgen.
Acht jaar geleden werkte forensisch antropoloog David Hunter met
gedragsdeskundige Sophie Keller aan het onderzoek naar twee
verdwenen meisjes. Hoofdverdachte Jerome Monk stemde ermee in te
laten zien waar hij zijn slachtoffers begroef. De zoektocht werd
een fiasco.
Een letterlijke schreeuw om hulp zorgt er nu voor dat het verleden
wordt opgerakeld. Samen met Sophie gaat David Hunter alsnog naar
de graven van de meisjes op zoek. Maar de monsterlijke Monk is
intussen ontsnapt uit de gevangenis.
Recensie:
Alles komt (weer) boven
'Een. Twee. Acht. Dat zijn de getallen
van ontbinding. De verhouding waarin alle organismen, groot en
klein, rotten. In lucht, in water, in aarde. Het is een eenvoudige
formule en een onontkoombare waarheid. Hoe diep ze ook begraven
liggen, de doden kunnen hun aanwezigheid toch aangeven. Niets
blijft voor altijd verborgen.’ Met deze zekerheid opent de
voormalige Engelse journalist Simon Beckett zijn vierde
boek Niets blijft verborgen met wederom forensisch
antropoloog Dr. David Hunter in de hoofdrol.
Het verhaal gaat eerst een stukje terug
in de tijd voor de allesverwoestende klap in het leven van David
waardoor hij zijn baan als forensisch antropoloog opgaf en
huisarts werd in het noorden van Engeland (zie
De geur van
sterfelijkheid).
Op voorspraak van een oude vriend,
inspecteur Terry Connors, wordt David bij de opgraving van een
dood meisje geroepen wier lichaam is gevonden op de uitgestrekte
heidevelden van Dartmoor. Hoogstwaarschijnlijk gaat het om één van
de slachtoffers van de hoofdverdachte Jerome Monk die ervan
beschuldigd wordt in totaal vier jonge vrouwen te hebben vermoord.
Met het vinden van dit stoffelijk overschot ontbreken alleen nog
de lichamen van de tweelingzussen Zoë en Lindsey. Monk, al
veroordeeld voor een andere moord, stemt er uiteindelijk mee in
het onderzoeksteam te tonen waar hij de tweeling begraven heeft.
Helaas loopt deze zoekactie uit op een fiasco en de meisjes worden
nooit gevonden.
Acht jaar later ontsnapt Jerome Monk uit
de gevangenis. Een dag daarna wordt David gebeld door de
gedragsdeskundige Sophie Keller, één van de personen die bij de
mislukte zoektocht aanwezig was. David spreekt af haar de volgende
dag in een pub te ontmoeten maar Sophie komt niet opdagen. Daarop
rijdt hij door naar Dartmoor waar oude, verdrongen herinneringen
weer bovenkomen. Samen met Sophie, die hij lichtgewond in haar
woning aantreft, gaat hij op zoek naar de graven van de verdwenen
meisjes. Uiteindelijk na veel graaf- en denkwerk komt de
schokkende en verrassende waarheid boven.
Ondanks het feit dat ik het boek vrij
snel na de verschijningsdatum las, vernam ik dat de eerste recensies niet zo
positief waren. Waarschijnlijk ben ik minder kritisch want die
mening deel ik niet. Ik heb me prima met Niets blijft verborgen
vermaakt. Ik was steeds nieuwsgierig hoe het verder zou gaan
met de kwetsbare maar vaak ook onredelijke Sophie, de
gedesillusioneerde Terry, de wraaklustige Monk en hoe de frêle
chemie tussen Sophie en David zich ontwikkelde. Het verhaal bevat
voldoende sluimerende spanning om door te willen lezen en ik had
het boek dan ook binnen de kortste keren uit. De regen, de kou, de
heuvelachtige verlaten vlaktes van Dartmoor en de geheimzinnige
donkere “tors” gaven het geheel een mistroostig maar ook sfeervol
karakter.
Ik vind Niets blijft verborgen een
prima boek dat niet onderdoet voor zijn eerdere werk. Het verhaal
is minder luguber en er krioelen niet zo veel postmortale insecten
rond als in de vorige boeken maar voor de rest is het net zo
boeiend en aangenaam geschreven als de voorgaande drie thrillers.
Beckett kruipt weer onder je huid als micro-organismen in
een dood lichaam.
© RtH mei 2011
|
