Recensie:

Gevallen maar herrezen

Na het overlijden van keizer Tiberius wordt Caligula tot grote vreugde van het volk tot nieuwe imperator gekroond. Die vreugde slaat al snel om als de macht Caligula naar het hoofd stijgt. Zijn regeerperiode kenmerkt zich door een aaneenschakeling van schandalen en wreedheden. Zijn grootheidswaanzin neemt steeds extremere vormen aan en zijn exorbitante levensstijl kost een vermogen. Om dit te bekostigen voert hij nieuwe belastingen in en beschuldigt hij aristocraten valselijk van hoogverraad om zo beslag te kunnen leggen op hun rijkdommen. Uiteindelijk is de maat vol en wordt de keizer vermoord door leden van de Praetoriaanse Garde heimelijk gesteund door een deel van de senatoren en andere invloedrijke personen aan het hof. Terwijl de Senaat nog debatteert over de mogelijkheid de Romeinse Republiek te herstellen, wordt in het Praetoriaanse kamp de enige overgebleven prins van de Julisch-Claudische dynastie, Claudius, tot keizer uitgeroepen. Met het leger en de koninklijke garde achter zich heeft de senaat geen andere keus dan Claudius te accepteren als hun nieuwe principes.

Claudius heeft echter een imago probleem; hij loopt mank, stottert en kwijlt. Hij werd hiermee herhaaldelijk door Caligula in het openbaar vernederd en bespot. Het is van wezenlijk belang de waardigheid van de nieuwe keizer zo snel mogelijk op te vijzelen zodat het volk maar vooral het legioen hem gaat respecteren. De macht van Claudius is afhankelijk van het leger en de Praetoriaanse Garde want zonder die steun is hij kansloos tegen alle intriges van de senaat. Om zijn status op te poetsen smeden zijn drie belangrijkste adviseurs, Callistus, Narcissus en Pallus een gewaagd plan. Vespasianus en zijn broer krijgen de opdracht deel te nemen aan de invasie om Brittannië te veroveren, iets wat de grote Ceasar en Caligula nooit gelukt is. Maar voor de beide broers zich bij de troepenmacht in Frankrijk aansluiten moeten ze eerst de gevallen adelaar van het 17e garnizoen in de strijd tegen de Teutonen, één van de grootste militaire rampen uit de historie van Rome, terug zien te vinden en te heroveren op de Germanen. Samen met zijn trouwe metgezel Magnus en een kleine legereenheid gaat Vespasianus op zoek naar het symbool van de Romeinse macht. Hun geheime plannen lijken echter voortijdig te zijn uitgelekt want vanaf het moment dat ze voet zetten op Germaanse bodem worden ze gedwarsboomd door onbekenden.

De vierde episode van Robert Fabbri’s Vespasianus-reeks, Adelaar van Rome, bevat weer veel historische feiten en is een mix van politieke machinaties en militaire actie. Interessant om te lezen is onder andere de manier waarop de logistiek van zo’n grote legermacht geregeld was. Na de zoveelste veldslag had ik wel even genoeg van al het bloedvergieten - en vooral het koppensnellen - maar ondanks die overdaad aan geweld blijft het aangenaam leesvoer. De politieke kuiperijen blijven onvoorspelbaar en intrigeren. Je weet nooit wie je kunt vertrouwen en welke kant het opgaat. Ik kijk dan ook weer reikhalzend uit naar het volgende deel: Heersers van Rome.

© RtH 12-8-2014