‘Mensen hebben altijd geheimen. Het is alleen de vraag
hoe je daarachter komt.’ – Lisbeth Salander
Twee tegenpolen,
Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander. Hij is een charmante man
en een kritische journalist van middelbare leeftijd, en uitgever
van het tijdschrift Millennium. Zij is een jonge, gecompliceerde
vrouw met zwartgeverfd haar, piercings en tatoeages, én een
uitermate goede hacker. Samen vormen ze een ongewoon, maar sterk
team.
Mikael wordt benaderd door oud-zakenman Henrik Vanger.
Veertig jaar geleden is de zestienjarige Harriët Vanger op
mysterieuze wijze verdwenen en vermoedelijk vermoord. De zaak is
echter nooit opgelost en inmiddels verjaard. Toch wil Henrik
Vanger graag dat Mikael zich hier nog eens op stort.
Aanvankelijk lijkt het onderzoek nergens op uit te lopen. Totdat
Mikael met hulp van Lisbeth op een spoor stuit dat rechtstreeks
naar een zeer duister en bloedig familiegeheim voert …
Mannen die vrouwen haten is het eerste boek in de succesvolle Millennium-reeks met Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander in de
hoofdrol en is in 2008 verfilmd.
Onder de recensie vind je de trailer van de film.
Recensie:
Mannen die vrouwen haten
is een boek om van te houden......
maar daarvoor moet je wel even door het begin heen.
Eind 2006/begin
2007 werd op diverse fora zeer hoog opgegeven over
Mannen die vrouwen
haten
van de Zweedse schrijver Stieg Larsson. De
titel op zich was al erg uitdagend en mede door de
positieve reacties besloot ik het boek voor mijn verjaardag te
vragen. Nadat
ik
het gelezen had, kan ik alleen maar de lofuitingen bevestigen.
Mannen die vrouwen
haten leest als een archeologische opgraving. Je
hebt gehoord dat er een gebied is waar onder de oppervlakte iets
moois schijnt te liggen. Al snel vind
je een curiositeit die je belangstelling weet te wekken. Je
delft enthousiast, en vol verwachtingen, verder maar
helaas schijnt dit het enige boeiende voorwerp te zijn. Je begint
te twijfelen en je vraagt je af of het de moeite loont om door te
graven? Door de gedane beloftes van anderen geef je je nog niet
helemaal gewonnen en graaf je langzaam door en dan .... leg je een
hoek bloot die de opoffering waard lijkt. Je verdubbelt je
inspanningen en de contouren worden geleidelijk zichtbaar maar de
ware omvang van het geheel valt nog niet te overzien. Al
spittende leg je steeds meer interessante fundamenten bloot en het
afgraven wordt almaar leuker. En tenslotte recht je, na 560
pagina's, met een zucht je rug om het prachtige eindresultaat te
aanschouwen.
