Inhoud:
Het besluit van de Hoge Raad van de Wilde Regenlanden om de
draken naar meer geschikte jachtgronden stroomopwaarts te
verhuizen, is niet helemaal naar wens verlopen. De opzet om
tegelijk van de minst gewenste menselijke bewoners van de wouden
af te komen is mede door de intelligentie en het inzicht van de
zestienjarige Thymara voorkomen. Maar andere, onvoorziene
problemen dienen zich aan...
Recensie:
En de enerverende tocht gaat
verder
Omdat ik wat achterliep met lezen,
kon ik na Drakenhoeder
- het eerste deel uit de serie van De kronieken van de Wilde
Regenlanden – meteen door met het vervolg Drakenziel.
In het verleden liet ik er vaak lange tijd tussen zitten voordat
ik aan een volgend deel uit een serie van Robin Hobb begon.
Tegen die tijd waren sommige personages en gebeurtenissen al
aardig ver weggezakt. Ditmaal ben ik voor de verandering direct
verdergegaan en dat is me goed bevallen. Het leest een stuk
prettiger als alles nog vers in het geheugen zit.
In
Drakenhoeder is een kudde
draken met hun verzorgers, jagers en andere begeleiders op pad
gestuurd om droge en voedzamere jachtgronden te zoeken. Het
uiteindelijke doel is het vinden van de Ouderlingenstad Kelsingra
maar niemand weet waar deze precies ligt áls het al bestaat. De
draken hebben vage herinneringen aan deze mythische plaats en in
oude manuscripten wordt Kelsingra ook genoemd maar nergens staat
de exacte locatie vermeld. Toch begeeft de gemêleerde groep zich
vol goede moed stroomopwaarts op de Wilde Regenrivier op zoek naar
het “beloofde land”.
In dit tweede deel worden de
draken steeds sterker en onafhankelijker maar ook de hoeders
veranderen onder invloed van hun draken. Naarmate de
ontdekkingsreis vordert, nemen de voorraden af en de spanningen
toe. Niemand weet wat hen nog te wachten staat op deze barre tocht
en de twijfels over het welslagen van deze riskante onderneming
worden alsmaar groter. Helemaal als de expeditie ook nog eens door
een vreselijk noodlot wordt getroffen. De gevolgen zijn rampzalig
en de vertwijfeling slaat toe. De onzekerheid onder de deelnemers
groeit en de saamhorigheid vermindert. Dit laatste komt mede door
een infiltrant met alternatieve plannen want niet iedereen is
meegegaan om de draken een betere toekomst te bieden. Sommige
expeditieleden hebben zich vanwege andere, meer duistere, motieven
voor dit onzekere avontuur aangemeld.
Het is knap hoe Robin Hobb
de aandacht van de lezer weet vast te houden met niet veel meer
dan een schip op een verraderlijke rivier met een bont gezelschap
aan volgers en draken op een zoektocht naar een vergeten stad. Het
decor van de reis verandert nauwelijks en bestaat voornamelijk uit
water, modder en kou en toch blijven de gebeurtenissen boeien. Dat
komt vooral door de levendige beschrijvingen van de uiteenlopende,
interessante personages waarmee je in
Drakenhoeder al kennis
hebt kunnen maken en de ontwikkelingen die ze doormaken. Je leeft
met hen mee: je krijgt honger, lijdt kou, voelt de twijfel en de
vlinders van opbloeiende romances.
Drakenziel
is het meeslepende tweede deel uit De kronieken van de Wilde
Regenlanden. Kende het voorgaande boek nog een onbevredigend
en abrupt einde daar is dit keer geen sprake van. Op de flap staat
dat dit deel het slot is van de serie maar - ook al is het in
tegenspraak met de voorgaande zin - het einde van het verhaal
schreeuwt eigenlijk om een vervolg. Gelukkig zag Robin Hobb
dat ook op tijd in want er komen nog twee “kronieken” uit, te
weten: Drakenstad en het
echt laatste deel Drakenbloed.
© RtH 21-9-2011
|
