Inhoud:
Thymara is een meisje van de Wilde Regenlanden dat, hoewel net
zestien jaar, de huwbare leeftijd ver voorbij is. Erger nog, in
fysiek opzicht wordt zij getekend door de vloek die op de Wilde
Regenlanden rust. In familiesfeer heeft Thymara het ook niet
gemakkelijk. Haar moeder beschouwt haar als een last. Gelukkig
houdt haar vader zielsveel van haar. Samen oogsten ze het
voedsel en de handelswaar die zich in de boomtoppen van de
wildernis bevinden. Hoog in de bomen, want de grond is het
terrein van de draken.
Een bron van zorg is dat met die draken sinds kort iets mis
is. Door het veelvuldig en soms vroegtijdig uitkomen van hun
cocons, die vanwege hun toverhout zeer gewild zijn, telt de
jongste generatie draken tal van misvormingen. Zo missen sommige
de intelligentie en het scherpe instinct dat hun ras eigen is.
Het vermoeden bestaat dat de jonge draken in toenemende mate
gevaar zullen opleveren voor de menselijke bevolking.
Om ongelukken te voorkomen besluit de Hoge Raad van de Wilde
Regenlanden om de draken naar de meer geschikte jachtgronden
stroomopwaarts te verplaatsen. Thymara meldt zich vrijwillig aan
en kijkt uit naar de lange tocht, niet wetend dat de Raad hoopt
niet alleen van de draken verlost te worden, maar tegelijk van
de lelijkste en minst gewenste menselijke bewoners. Onder wie
Thymara...
Recensie:
Fantasierijke tocht naar het
onbekende
In Drakenhoeder – het
eerste deel uit De kronieken van de Wilde Regenlanden –
gaat Robin Hobb verder waar ze in Het bestemde schip
is gebleven. In dat slotdeel van De boeken van de Levende
Schepen werd een verdwaalde en enigszins verdwaasde kluwen
zeeslangen door een levend schip en de herboren draak Tintaglia
naar oude broedgronden in de Wilde Regenlanden begeleid. In ruil
voor bescherming van Tintaglia tegen vijandige belagers beloven
inwoners van Beijerstad en de Wilde Regenlanden voor de slangen te
zorgen op hun laatste traject naar het stroomopwaarts gelegen
broedgebied van de Wilde Regenrivier.
Hobb
verlegt het speelveld van de open zeeën van de Levende Schepen
naar de besloten wouden van de Wilde Regenlanden waar mensen in
bomen wonen omdat het zure water van de Wilde Regenrivier geregeld
buiten haar oevers treedt en alles op de grond aantast. De
ongezonde leefomgeving heeft zijn weerslag op het uiterlijk van de
bewoners evenals op hun nageslacht. Sommige baby’s worden met
ernstige lichamelijke afwijkingen geboren en worden na de
bevalling achtergelaten in de wildernis. Thymara is één van die
kinderen maar haar vader kon het niet over zijn hart verkrijgen om
haar te laten sterven en heeft haar, tegen de algemeen geldende
regels in, gehouden.
Slechts weinig zeeslangen hebben
de barre tocht en de strenge winter in de Wilde Regenlanden
overleefd. De beesten die in hun cocon de transformatie van slang
naar draak wel hebben volbracht, zijn geestelijk of lichamelijk
nog niet volgroeid. Ze kunnen zichzelf onvoldoende redden en zijn
afhankelijk van de plaatselijke bevolking die contractueel voor de
draken moet zorgen. Maar naarmate deze taak steeds lastiger wordt
- en de draken ontevredener - wil men van deze
verantwoordelijkheid af. De Raad van de Wilde Regenlanden stelt
voor dat de kudde onder begeleiding van een kleine escorte op zoek
gaat naar rijkere jachtgronden. Voor het hoeden van de draken
worden voornamelijk Wilde Regenlanders als Thymara uitgekozen. Zo
wordt de Raad van twee ongewenste elementen uit hun
leefgemeenschap verlost.
In Drakenhoeder neemt
Hobb je mee naar een nieuwe wereld. Er komen nog enkele oude
bekenden uit de voorgaande serie voorbij maar Hobb heeft
gekozen voor een nieuwe setting met nieuwe personages en brengt
deze weer op de voor haar kenmerkende wijze, en met veel gevoel,
tot leven. De hoofdrollen in Drakenhoeder zijn weggelegd
voor de stoere kapitein Leftrin van het Levend rivierschip Tarman,
de misvormde Thymara: drakenhoedster van de arrogante en humeurige
draak Sintara en de ongelukkig getrouwde Alise. Verder is er nog
een belangrijke taak weggelegd voor de parmantige Sedric,
secretaris van de man van Alise en haar chaperon gedurende deze
reis.
Hobb
maakt je deelgenoot van de emoties en gedachten van haar karakters
waardoor je voorbij de buitenkant kijkt. Thymara wordt een lief
meisje van vlees en bloed ondanks haar reptielachtige voorkomen,
Alise verandert van een onderdanige echtgenote in een assertieve
vrouw en Leftrin is de spreekwoordelijke ruwe bolster met de
blanke pit.
Drakenhoeder
is weer een mooie start van een sage die zich afspeelt in een
fantasywereld die zijdelings al in De boeken van de Levende
Schepen werd genoemd en kort is beschreven in De thuiskomst.
Een minpunt is dat dit eerste deel midden in het verhaal ophoudt.
Het dwingt je bijna tot het lezen van het vervolg als je wilt
weten hoe het verder gaat. Op zich is dat geen straf maar het
verdient geen schoonheidsprijs. Ik weet intussen dat De
kronieken van de Wilde Regenlanden geen tweeluik is geworden -
wat aanvankelijk de bedoeling was - maar een vierluik. Blijkbaar
had Robin Hobb nog zoveel inspiratie dat ze besloot het
aantal boeken te verdubbelen. Je zult dus nog wat meer pagina’s
door moeten, wil je erachter komen hoe het afloopt. De echte fan
zal er niet rouwig om zijn want de hoge kwaliteit en meeslepende
verteltrant van Robin Hobb staat garant voor vele uurtjes
leesplezier. Ook in Drakenhoeder werd ik weer moeiteloos
meegesleurd in haar fantasierijke tocht naar het onbekende.
© RtH 8-9-2011
|
