Inhoud:
Stilte kan oorverdovend zijn...
Je mag honderd
woorden per dag spreken. Eén woord meer en je krijgt een
stroomstoot van duizend volt. Welkom in het nieuwe Amerika.
Dr. Jean McClellan brengt haar tijd in stilte door. Ze heeft
een teller om haar pols die elk woord bijhoudt dat ze spreekt.
Ieder woord boven de honderd zorgt voor een krachtige
stroomstoot. En dat is niet de enige maatregel die de nieuwe
regering heeft opgelegd.
Sinds er een extreem
conservatieve partij aan de macht is gekomen, zijn miljoenen
vrouwen hun baan kwijtgeraakt. Hun bankrekeningen zijn
bevroren, hun paspoorten ingetrokken. Meisjes leren niet
langer lezen en schrijven. Wie zich niet aan de regels houdt,
wordt weggevoerd naar een heropvoedingskamp en komt nooit meer
terug.
Dan staan er ineens twee mannen op de stoep.
Voordat Jean het zwijgen werd opgelegd, was ze een begenadigd
wetenschapper en nu is haar kennis hard nodig. De mannen doen
Jean een aanbod dat ze niet kan weigeren: ze mag weer
ongelimiteerd praten. Maar tegen welke prijs?
Rencensie:
Fantasierijk verzinsel of dystopische mogelijkheid?
Aan alle vrouwen,
Jullie krijgen nu verplicht je nieuwe
polsteller om. Het is een symbool van reinheid en toewijding aan
je familie. Het leven is nu zoveel makkelijker. Je hebt geen
bankrekening meer nodig. Geen paspoort. Jouw rol is het
huishouden. Je echtgenoot zorgt verder overal voor. Het is tijd om
je te richten op belangrijke waarden zoals bescheidenheid,
puurheid, eergevoel en als allerbelangrijkste: gehoorzaamheid. Je
kent de regels: als je ook maar één woord over de honderd gaat,
stuurt je polsteller een krachtige stroomstoot door je lichaam.
Dus kies je woorden zorgvuldig. Je hebt het recht om te
zwijgen.
(WOORDLIMIET BEREIKT)
Het is nog niet
zolang geleden dat vrouwen geen eigen bankrekening mochten hebben.
Tot juni 1956 moesten getrouwde vrouwen hun man om geld en
toestemming vragen als ze iets wilden kopen. Ook konden ze geen verzekeringen afsluiten of geld
van de bank halen. Vrouwen waren ‘handelingsonbekwaam’, zoals dat
indertijd werd genoemd. Alleen voor de dagelijkse boodschappen
kreeg de vrouw huishoudgeld en de goedkeuring van de echtgenoot.
Want, zo omschreef het tijdschrift Vrij Nederland in 1949: …de man
kan moeilijk de hele dag thuis blijven om de bakker en de melkboer
te betalen. Hij heeft wel wat beters te doen.
In VOX
wordt een doemscenario geschetst waarin dit weer realiteit wordt.
Het is zelfs nog strenger: vrouwen mogen slechts 100
woorden per dag gebruiken! Ook gebarentaal, schrijven en lezen is
verboden. Echtgenotes worden geacht thuis te blijven en
vrouwelijke dingen te bezigen zoals boodschappen doen, opruimen,
schoonmaken, koken en voor de kinderen zorgen. Hun paspoorten
zijn ingenomen en hun banen overgenomen door mannen. Degenen die
zich niet willen onderwerpen aan de nieuwe regels worden in kampen
opgesloten of ergens te werk gesteld.
Jean McClellan
is afgestudeerd als cognitief neurolinguïst en gespecialiseerd in
afasie van Wernicke. Vlak voordat ze uit haar ambt werd gezet, was ze heel ver met het
ontwikkelen van een middel tegen deze aandoening. Patiënten die
hier aan lijden begrijpen niet wat anderen zeggen en kunnen geen
samenhangende zinnen meer formuleren. Laat nu net de broer van de
president bij een ski-ongeluk een hersenletsel hebben opgelopen in
het gebied van Wernicke. De broer is de souffleur van de
president; het is daarom van wezenlijk belang dat hij snel
hersteld maar daarvoor hebben de machthebbers Jean nodig en die
heeft een enorme hekel aan de president en zijn zijn beweging...
Christina Dalcher heeft
een zeer interessant en origineel onderwerp voor haar
beangstigende debuutthriller gekozen. Het is niet een heel spannend
maar eerder zeer verontrustend boek. Ze beschrijft op zeer
realistische wijze wat er gebeurd als een uiterst, orthodoxe,
christelijke, vrouwonvriendelijke groepering aan de macht komt.
Het verhaal is bij vlagen hartverscheurend. Je voelt de
machteloosheid, de woede en frustratie over dit onrecht. Je
zou het uit willen schreeuwen maar je moet oppassen dat je geen
stroomstoot krijgt.
Is dit een fantasierijk verzinsel
of een dystopische mogelijkheid in onze westerse samenleving? Je
zou denken het eerste maar is het echt uitgesloten? In een
tijd waarin christelijke maar ook andere politieke stromingen de
vrouw graag weer achter het aanrecht zien, is het niet onmogelijk.
Het is een tijd waarin de Westerse pers de mond worden gesnoerd
door o.a.Boris Johnson en Donald Trump door ze de toegang tot
bijeenkomsten te ontzeggen omdat ze te kritisch zijn op hun
functioneren of (voor)genomen maatregelen. Een tijd waar
conservatieve opperrechters strengere wetten tegen abortus en
euthanasie, of vrijheidsbeperkende maatregelen, kunnen doorvoeren.
Een tijd waarin een Nederlands politicus in de persoon van Jan van
der Staaij een brief stuurt naar The Wall Street Journal waarin
hij de Nederlands euthanasiewetgeving aan de kaak stelt. Dezelfde
v/d Staaij die de uiterst conservatieve, christelijke Nashville
verklaring heeft ondertekend die zich keert tegen
lgbt-seksualiteit,
transseksualiteit, het
homohuwelijk
en nog veel meer verworven Nederlandse vrijheden. Een ander
politiek leider, Thierry Baudet van het Forum voor Democratie,
heeft in een essay verwarring gezaaid over diens standpunt rond
abortus, euthanasie en werkende vrouwen. En dan is er nog de
invloed van onze veranderende samenleving door allochtonen die een
andere kijk op vrouwen en lgtb hebben. Als al deze stromingen elkaar weten te vinden en
aan de macht komen, ben je dan nog zo zeker dat dit nooit zal
gebeuren?
© RtH april 2020
|